《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
3星半。是那种完全没有野心的作品。既没有关注剧场生活前的不堪童年，也没有谈到最终成名的经历，反而将故事放在了学习短剧的历程。甚至阿武都更像是描写师父的线索人物，大泉洋的深见三千郎的人物在设计上明显更具戏剧感和人物弧光。整个电影都非常轻松，充满温暖的气质。有沮丧的时刻，却没有真的低谷。没去刻意按照励志的套子写贡献了舒服的观感，但也因为温馨的回忆般的视角让整个故事除了师徒情深、剧场人互相关心，并没有更深的立意。倒是行至结尾，那段背影长镜头梦回剧场，拍得非常动人。这才让人明白这不是【浅草小子】，而是浅草小子的《我的老师》。整部电影更多是靠演技撑起的，柳乐优弥演得实在太好了。最惊喜的是看短评才知道连最后的老年也是柳乐优弥演出。
3.5/5 完全没发现老年北野武是影帝演的诶！
但众所周知年轻时的北野武并非面瘫，所以这里优弥全程辛苦地颜艺演绎只是为了突出这个个人符号；可想而知这个传记作有不少改编以增强戏剧性。
年轻时候北野武的故事，应该大多数国内观众都不怎么熟悉吧，还是挺有意思的。
师娘的地方很好，影帝很努力了，但也可能是北野武只能成为梗却不能是别人演绎的，放弃模仿才更容易演成吧。
（有点追求的）做喜剧的人肯定都希望去讲点政治、宗教、性什么的吧……可能不存在什么最高级的喜剧，但扮丑是最低级的喜剧，我大大赞同。“不要去讨好观众，要有你来告诉观众，什么才是有趣的。”
影帝演得真好啊 最后那段如果北野武本人出演的话效果会更好
“不管在舞台上怎么装疯卖傻 ，（谐星）下了台就要让人觉得帅”
北野武跟师傅表演那段儿还真感人呢，结尾的长镜头我也喜欢。
2.5 就所有演員演得還不錯，其他都麻麻，導演真是沒啥能力。最後特效妝又驚悚又俗氣。
6.5
2.5 就所有演員演得還不錯，其他都麻麻，導演真是沒啥能力。最後特效妝又驚悚又俗氣。
过于中规中矩。星星加给北野武和柳乐优弥。铃木保奈美年纪越大越好看。
所以这是北野武的传记片，大概也可叫作《我的黄金年代》、《浅草的吾师》。
谁曾想31岁的柳乐优弥手握麦克风指天大声唱道“让苍天知道我不认输”，去年他终于再次证明自己影帝的实力，扮演青年时代的北野武的传记电影《浅草小子》
时代变迁对一些人来说是残酷的打击，对另一些人却是千载难逢的机遇。
不够喜剧也不够温情，也不够限制级。人物刻画方面徒有其外形，不甚走心。
後半部比較抓人。所以北野武真正的啟蒙老師是⋯⋯Lenny Bruce?
对师生情没有什么太大的感觉，但是每一段踢他都给的太好了。and，，幽默是智识满溢。
选材很好，也的确呈现了日本民间艺术的变化，从小剧场到大剧院再到大电视，舞台人命运的起落让人感慨万千。但是电影除了缅怀师父，以及贡献了一段平行剪辑舞蹈外，也不剩下什么了。喜剧演员到底是迎合观众还是教育观众，这个多次提到的关键矛盾完全没有深入的分析，使得电影无法从一众传记片中脱颖而出。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
